Depeche Mode

İngiltere’de yaşanan Yeni Romantizm akımının bir ürünü olarak kabul edilen Depeche Mode, hem bu akımı hem de ’80’li yılların elektro pop müzik gruplarını temsil eder. Tamamen sintisayzırlar kullanılarak yapılan müziğin ilk örneklerini sergileyen topluluk, kıpır kıpır, yerinde duramayan bir dans grubu olarak doğsa da zaman geçtikçe, kendilerinin dönemlerinin öncüleri arasında sayılmasını beraberinde getirecek olan daha ciddi, oturaklı, dramatik ve biraz da karamsar tarzlarına kavuştular.

Depeche Mode’un temeli (Fransızca "hızlı moda") 1976’da Basildon, İngiliz kökenli klavyeci Vince Clarke ve Andrew Fletcher’ın "No Romance in China" isimli bir grup kurmak için ilk kez bir araya gelmeleriyle atılmış oldu. Bu grup fazla yaşamadı; 1979’da Clarke, gitarist ve klavyeci Martin Gore ile birlikte "French Look" ismi altında müzik yapmaya başladı. Çok geçmeden Fletcher’ın da katıldığı bu ekip, ismini ilk önce "Composition Of Sound" koydu. Başlangıçta Clarke vokalistliği üstlendi, ama 1980’de David Gahan’ın da katılmasıyla mikrofonu bıraktı. Topluluğun adı da son kez değişerek "Depeche Mode" oldu. Dörtlü sintisayzır hariç diğer tüm müzik aletlerini attı, böylelikle (daha çok) Clarke’ın kolay akılda kalan ezgilerinin sergilendiği bir vitrine dönüştüler.

Londra kulüplerinde biraz oyalandıktan sonra 1980’de Depeche Mode ilk parçaları "Photographic"i çıkardı. Mute Records ile anlaştıktan sonra 1981’in başlarında "Dreaming Of Me" geldi. Ne bu 45’lik ne de kardeşi "New Life" fazla bir ilgi çekebildi, ancak üçüncü denemeleri "Just Can’t Get Enough" İngiltere’de ilk ona girme başarısını gösterdi. 1981’deki ilk uzunçalarları "Speak and Spell" de oldukça başarılıydı. Tam yapımcılarca bir para kaynağı gözüyle bakılmaya başlanmışken ilkeli sanatçı Clarke aniden Depeche Mode’un geleceğini bulanıklaştıran kararını; gruptan ayrıldığını açıkladı ve şarkıcı Alison Moyet ile "Yazoo"yu kurdu.

Ekibin şarkı sözlerini Gore yazmaya başlarken, diğerleri Clarke’ın ayrılışından sonra ortaya çıkan boşluğu doldurması için katılan klavyeci Alan Wilder ile birlikte çalmaya başladılar. 1982’deki "A Broken Frame"in eski Depeche Mode’dan çok farklı olmaması kolay toparlanacaklarını düşünenleri haklı çıkardı. 1983’te piyasaya sürdükleri "Construction Time Again" ile Gore’un uğursuz şarkılarındaki kendine güven ve karmaşıklık zirveye çıkmıştı. Mute ile çalıştıkları ve ertesi sene çıkardıkları "Some Great Reward" sanatsal ve ticari açıdan sıyrılışları oldu. Gore’un karanlık, birbirine girmiş, şüpheci sözleri "Blasphemous Rumours" ve "Master and Servant"da iyice ön plana çıktı. Eşitliği konu alan 45’lik "People Are People" okyanusun iki yanında da büyük bir hit olurken, müziğin de daha endüstriyel bir görünüş alacağını ilan ediyordu.

1986’daki "Black Celebration"de yine hakim duygu sert, acımasız hüzündü. Bu albümle ticari açıdan da çok güçlü olduklarını göstermiş oldular. Harika 45’likleri "Strangelove"dan sonra 1987’de "Music For The Masses" geldi; daha sonraki bir turne de 1989’da canlı kayıtların toplandığı "101"in yanı sıra efsanevi yönetmen D.A. Pennebaker’ın çektiği bir dizi konser filmlerini beraberinde getirdi. Çok geniş hayran kitlesine rağmen Depeche Mode’a hâlâ acemi gözüyle bakılıyordu. Ta ki ’90’daki "Violator"a kadar... İlk On’u dağıtan bu albümde "Enjoy The Silence" "Policy Of Truth" ve "Personal Jesus" çok beğenildi.

1990’ların başlarındaki alternatif müzik patlamasıyla birlikte, Depeche Mode dünyanın en başarılı topluluklarından oluverdi. ’93 yılında çıkardıkları uzunçalar "Songs Of Faith and Devotion" listelere bir numaradan girdi. Ancak başarılarının zirvesindeyken, (sayısız ünlü gruba olduğu gibi) işler ters gitmeye başladı. İlk olarak Wilder 1995’te ayrıldı, daha sonra Gahan başarısız bir intihar girişiminde bulundu. David Gahan ilerki yıllarda bir süreliğine eroin bağımlılığından kurtulabilmek için rehabilitasyon kliniğinde tedavi gördü. Dört yıllık bir zorunlu moladan sonra üç kişiden oluşan Depeche Mode 1997’de hit parçalar "Barrel Of A Gun" ve "It’s No Good"un da bulunduğu "Ultra"yı çıkardı. Depeche Mode ayrıca "Singles ’86-’98" albümü için bir turneye de çıktı. 1997 ve 1998’de çok sık single albüm çıkaran topluluk 1999’da sergilediği durgun tutum ile dağılma iddialarına hedef oldu.

Diskografi

1998
Remix Collection, Vol. 1/2/3 (Imprint)
The Singles 86>98 (Reprise)

1997
Ultra (Warner Brothers)

1995
Depeche Mode (Mute)

1993
Songs of Faith & Devotion (Warner Brothers)

1991
We Just Can’t Get Enough (MTT)

1990
Une Nuit a La Mode, Vol. 1/2 (Antilles)
Violator (Sire)

1989
101 (Mute)
Interviews 83/85 (Discussion)

1988
Conversation (AVI)

1987
Interview Disc (Baktabak)
Music for the Masses (Mute)

1986
Black Celebration (Mute)

1985
Catching Up with Depeche Mode (Sire)
Live in Hamburg (Warner Brothers)
The Singles 81>85 (Mute)
The World We Live in and Live In Hamburg (Atlantic)

1984
People Are People (Sire)
Some Great Reward (Mute)

1983
Construction Time Again (Mute)
Interview 83 (AVI)

1982
A Broken Frame (Sire)

1981
Speak & Spell (Mute)